zaterdag 5 april 2008
Hoe noem je dat?
Schrijf 5 minuten over hoe je de afgelopen les ervaren hebt. Welk gevoelswoord past het beste bij hoe jij de avond ervaren hebt? Welke woorden zou jij gebruiken om iemand die er niet was uit te leggen wat de essentie was van wat we gedaan hebben. Hoe zou je de manier van schrijven die we geoefend hebben zelf noemen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Gefrustreerd. Dat was ik, ik kon er helemaal niks mee. Wat het was is een beetje giswerk. Of misschien wel niet. Teveel info in korte tijd, hoezo info zal een ander denken. Ik vond het maar ingewikkeld, begon erover na te denken en op dat moment was het een verloren strijd. Geschreven heb ik wel, dat wel. Weinig wereldschokkende woorden, wel weinig vleiende maar dat maakte niet uit. Verzachte de pijn een beetje. Deed wel zeer ja, niks kunnen met een opdracht, ingewikkelde uitleg, ritmisch schrijven, dat zal het zijn geweest. Rirme is onderontwikkeld, iets wat je niet zo goed kunt maar wel wilt, wat je wilt leren, waar tijd voor nodig is, als dat niet meteen lukken wil is dat kut en komt er een klein jongetje tevoorschijn met allerhande zoals gezegd; minder vleiende woorden. Het stokte, later, thuis, ging het al iets beter, nog een boel te doen maar beter. Het ritme...tringggg
Gunst, één woord dat bij de avond past. Hoe komt ie er op. Natuurlijk is dat niet met één woord weer te geven. Gevoelens dartelen over en door elkaar, altijd, ook dan. Hebben niet eens met de opdrachten te maken, af en toe wel, natuurlijk. Maar regelmatig ook door wat ik om me heen zie, voel, proef. Zintuigen altijd open. Afgeleid door een klank, een vorm die plots in mijn ooghoek verschijnt, de verlichte ramen van het gebouw naast ons. Het ruisen van iets onduidelijks. Ik voel me stil die avond, door een mooie ontmoeting die dag; ik heb geen behoefte om te schrijven; woorden doorkruisen die verstilling, vervuilen. Ja, je kunt altijd over iets schrijven, als je geen zin hebt schrijf je over dat je geen zin hebt, als je je somber voelt, daarover enzovoort. Maar als je stil wilt zijn? De ruimte die dat geeft? Ik schrijf over de geluidloosheid, de openheid, maar dan worden die alleen maar opgevuld; zonde…… Taal is nu lawaai.
Dan de emotiewoorden; opeens zit ik strak in mijn vak. Ik ken er zoveel, heb dat zo vaak geoefend, gebruikt. In het Engels getraind, bij Albert. Een genie op het gebied van gevoelsnuances. Woorden geven aan de subtiele gezichtsuitdrukkingen, alert zijn op elk kleine verandering, een minieme spiertrekking; dat woorden geven. Hij kent eindeloze variaties, checkt, wordt bevestigd. Schitterend. Gebruik nooit: Bad, glad, sad, mad; nuanceer. Kijk. Woorden ontstaan, zelfs voor de Engelstaligen onbekend, maar we voelen dat ze kloppen. Ik zit weer in het land waar ik verliefd op ben geworden, god, wat mis ik het. Heimwee. O ja, nu in het Nederlands, er schiet me zo weinig te binnen nu. Sinds ik hier weer terug ben, bevind ik mij wat taal betreft (en meer) in een soort niemandsland. Ik weet het noch in het Nederlands, noch in het Engels. Hoe was het ook al weer; o ja: boos, blij, bang, bedroefd en daarop variëren. Te laat.
Na de vele onzinnen die ik geschreven heb, moest ik weer denken aan wat ik eerder over de stilte schreef en herinnerde me een gedicht van Gabriël Smit (1910 – 1981). Een behoefte die me bekend is; werkelijk iets zinnigs te schrijven, een waardevol woord, een zinvolle gedachte, die het wezen – al is het maar even – raakt.
Door de stilte heen
Al dagenlang probeer ik door de stilte
heen te luisteren, - de bloemen hier
op tafel voor mij zijn zo open, willen
spreken, maar ik kan ze nog niet
verstaan, - nog te veel dag is binnen
mij nagebleven, nog te veel te zien
van vervalste kleuren, botte dingen,
ik heb nog geen eigen lichtverschiet.
Zo stil worden dat uit zwijgen woorden
bloeien van over de grens van leven
heen, een enkele stem, een enkele vraag,
en daarop dan niet angstig voor de
aandacht van de bloemen antwoord geven,
één eigen woord, - ik hoop dat ik het waag.
Een reactie posten