(Ontleend aan Nathalie Goldberg - 'Old friend from far away’)
Voor wie verder wil duiken in de verhalen die je met je meedraagt:
Welke herinnering(en) heb je aan
> je ergens echt thuis voelen?
> een keer dat je in de problemen zat op school?
> het eten van een watermeloen?
> een oom, tante, opa, buurman?
> een tijd of moment in je leven dat jeukte (letterlijk of figuurlijk)?
> Iets dat je ooit hebt geprobeerd te repareren, maar dat niet lukte?
> een fiets- of wandeltocht die veel indruk maakte
> een situatie waarin je je blootgaf en daar een ongemakkelijk gevoel aan overhield?
> groene, naieve, onbezonnen, wilde dagen of jaren in je leven?
> lummelen en lanterfanten?
Kies een vraag die je boeit en schrijf een sprint van 10 minuten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
De mooiste fietstocht was door Arizona en New Mexico; drie weken in juli, de allerwarmste periode. Alleen een tent en de meest noodzakelijke levensbehoeften; een gasbrander, pannetjes, water, zonnebrand, wat proviand, reparatiespullen voor de fiets. We waren met zijn tweeën, iemand die onbekend voor me was; via een advertentie die ik had geplaatst hadden we elkaar ontmoet, want niemand van mijn vrienden wilde of kon meefietsen. Grandioos, zoals een contact kan groeien tijdens zo’n reis waar we op elkaar waren aangewezen in de brandende zon, met het laatste restje water, fietspech, onweer op de kale, uitgestrekte vlakten. De spanning van vreemde geluiden en op duistere onderhandelingen lijkende stemmen een 50 meter van onze tent in de wildernis; de ontroering van contacten met de Native Americans; zoals de oude man van 80 die zijn voettocht ondernam aan het begin van de canyon en die, luisterend naar onze plannen, zijn hoed afnam en een gebed voor ons uitsprak.
De gemeenteauto die we een dag mochten lenen met onze fietsen als onderpand en waarvoor we bijna elders gearresteerd werden; de blanke Comanche, met haar winkel vol prachtig beschilderde stenen, bij haar schuilend voor een onweersbui; de overnachting naast het Indian Health Center, onder de schijnwerpers, waar we door de beveiliging uit bed gelicht werden, de dagen dat we moesten wachten op een nieuw wiel. De talloze lekke banden en gebroken spaken. Niets kon de stemming en de verwondering breken.
De groen fluwelen bergen met de roestbruine aarde, de dorstige salamander die bij ons kwam drinken van het water dat we hem in een uitgeholde steen voorschotelde; de ongelooflijke schoonheid van de overnachtingsplekken die we steeds opnieuw weer vonden; soms op de vlakte, soms aan een beek, een enkele keer in een stadje bij een honkbalveld of een manege. Talrijke gebeurtenissen, teveel om in 10 minuten op te schrijven. Een reis die zo levendig voor me staat; temeer daar mijn fietspartner en daarna goede vriend 10 jaar later overleed. Een reis die hij in de laatste dagen van zijn leven nog graag met mij de revue wou laten passeren. En ik met hem.
Een reactie posten