zaterdag 10 mei 2008
Brieven aan Roodkapje
Ieder kent het –inmiddels bijna uitgekauwde- verhaal van Roodkapje, die niets vermoedend naar haar oma vertrok, verleid werd door de wolf, die vervolgens haar oma opat, en vermomd als oma ook Roodkapje oppeuzelde, waarna de jager hen beiden uit de buik van de wolf bevrijdde en deze met stenen in zijn buik in de vijver liet verdrinken. Maar dit is niet het hele verhaal. Dit is alleen de versie van Roodkapje zelf. Maar hoe beleefden oma, de wolf, en de moeder van Roodkapje het verhaal? En waren er niet ook nog grotere zus en een afwezige vader van Roodkapje? En wat is er met die koekjes gebeurd die Roodkapje kwam brengen? En hoe denken vrouw wolf en hun 7 ‘schaapjes’ van kinderen over de moraal van dit verhaal? Graag horen we ook jullier versie van het verhaal en jouw ‘brief aan Roodkapje’. Wellicht wil je haar even de huid volschelden, laten weten hoe jij een en ander beleefd hebt of haar nog een wijze les meegeven. In 3 krachtige zinnen, of wellicht heb je 4 kantjes nodig. Maar welke verhalen verdienen het om ook gehoord te worden….?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
13 opmerkingen:
Hemel, waar dag en uur geen rol spelen
Lieve kleindochter, mijn allerliefste Roodkapje,
Met liefde stuur ik je deze droombrief. Ik hoop dat je deze speciale brief kunt begrijpen en vasthouden, zodat je hem nog kunt herinneren als je straks wakker wordt.
Ik heb oma en jou naar me toe zien komen. Ik voelde dat jij mij ook zag en je hebt vast even iets kunnen ervaren van het licht en de vrede hier. Ik zag hoe je schrok, toen je ineens achteruit getrokken werd. Het was net of er iemand heel hard aan allebei je benen trok. Er ligt gelukkig op aarde nog een lang leven voor je.
Het zal bijzonder vreemd geweest zijn voor je, om plotseling samen met oma naast een opengesneden wolf te staan. Je oma heeft jou in haar laatste jaren van haar leven nog heel hard nodig. Wat zou zij ongelukkig zijn zonder jou! Je bent altijd zo lief en zorgzaam voor haar door haar bloemen en koekjes te brengen. Oma heeft het nu erg moeilijk. Ze verlangt er heel erg naar om hier bij mij te zijn, na jullie angstige avontuur. Jij kunt haar, door gewoon te zijn wie je bent, helpen haar levenslust weer terug te krijgen!
Ik schrijf je deze droombrief om je te helpen. Om wat je allemaal hebt meegemaakt een plekje te geven. De wolf heeft jouw grenzeloze vertrouwen in de mensen en de dieren geschaad. Je bent geschrokken en bang geweest. De wolf is voor jou gevaarlijk, dat is goed om te weten. Ga hem uit de weg. Toch zou je eigenlijk meer over de wolf moeten weten om hem te begrijpen, zodat je angst voor hem niet groter wordt dan nodig is. Weet je Roodkapje, je zou op school een werkstuk kunnen maken over de wolf, of een spreekbeurt over hem houden. Dan leer je hem kennen. Dan weet je dat hij waarschijnlijk een vrouwtje en jongen heeft om voor te zorgen. De wolf is een echt familiedier, hij leeft in een roedel en hij heeft wel 2 tot 4 kilo vlees per dag nodig om in leven te blijven. Er zijn ook mooie verhalen over wolven die zich over kinderen hebben ontfermd. Kinderen die groot zijn gebracht bij de wolven. Ga maar eens op zoek naar die verhalen.
Laat alsjeblieft je ervaring met de wolf je niet voor je verdere leven wantrouwig maken naar de mensen en de dieren om je heen. Laat deze ervaring je nieuwsgierig maken naar de wereld met alles wat er leeft.
Het is goed om op zijn tijd voorzichtig te zijn. Gebruik steeds je gezonde verstand, maar durf ook op je gevoel te vertrouwen, op je intuïtie.
Lieve Roodkapje, ik wil je graag laten weten dat ik altijd bij je ben en over je waak.
Met grote liefde: je opa
(nicole)
Roodkapje, wat je nu toch weer hebt uitgevreten gaat mijn verstand te boven. Rood leer je nu nooit eens een keer te luisteren naar wat ik je zeg. Altijd lijkt het alsof je braaf doet wat ik je vraag te doen, maar steeds weer laat je je door deze of gene inpalmen. En nu weer door die stomme wolf. Je weet toch dat ie op ons mensen loert, dat ie zelfs oma een lekker wijf vindt? Ik heb het je duizend keer verteld, maar nee hoor, je laat je verleiden door de bloemen en de bijtjes en vergeet de tijd.Je zet je verstand op nul en i.p.v. de kortste weg door het bos raak je door al wat bloeit, geurt en zingt steeds dieper het bos in en ja daar wonen de wilde dieren, dat weet je. En als je zo DIEP gaat kun je zelfs de dieren horen praten en vergeet je alle regels die in ons wereldje gelden. De wilde dieren zijn daar aardig en mak en ze maken graag een praatje met je. Het gras en de bloemen zien er nog mooier en kleurrijker uit dan aan de rand van het bos en dat is kicken. Daarom ging je steeds verder en verder, ik ken die drang en je kunt de verleiding dan moeilijk weerstaan. Waarom ook, alles is er zo vredig en mooi, een paradijs op aarde lijkt het wel. Jammer dat sommige dieren die zo aardig lijken dat toch niet zijn.Ik had je gewaarschuwd, maar het is goed dat je het zelf nu hebt meegemaakt. Zo is het mij ook vergaan. En ja dan is het schrikken als je denkt dat Grootje in bed ligt en het blijkt die sluwe wolf te zijn. Toch dapper van je dat je hem eerst aan de tand voelde over zijn oren en ogen. Erg kritisch van je, zo kwam je weer tot jezelf. Jammer dat je toen zijn tanden aan de kaak stelde, dat had je beter niet kunnen doen, maar ja, ik neem het je niet kwalijk want vergeleken met die enkele tand die oma nog over had in haar ingevallen mond kon je daar ook niet omheen. En het moest toch gebeuren, deze initiatie. Je kwam even in een andere, vast ook warme wereld,gezellig samen met oma, misschien een beetje krap en benauwd, maar dan is het des te prettiger als je daar weer uitkomt. Wat fijn dat we jagers in ons bos hebben en ook nog eentje die oma’s huisje goed in de gaten hield. Ja zonder deze mensen zijn we nergens in deze wereld. Rood ik ben blij dat je zelf ervaren hebt waar ik je steeds voor gewaarschuwd hebt. Niet voor niets liet ik je steeds alleen naar oma gaan. Je bent nu een hele ervaring rijker en weet wat voor moois er op de wereld is als je je ogen en oren maar goed de kost geeft. Vertrouw erop dat er altijd redders in nood zijn, waar je ook bent. En weet dat ik er voor je zal zijn,zolang je leeft….
moeder van Roodkapje (kitty)
Het gebit van de Wolf.
Hadden die wolfsogen hun contactlenzen weer eens niet in. Dacht ik lekker aan de slag te kunnen ! Wat heb ik hard moeten werken op die Oma van je, Roodkapje; tjonge, jonge, dat was doorkauwen; wat was dat een ouwe taaie ! Die beenspieren; het leken wel schoenzolen. Gelukkig waren door de osteoporose haar beenderen lekker bros; dat knabbelde lekker weg.
Ik was verrukt bij het idee Roodkapje je te ontmoeten. Het speeksel droop al over me heen; alleen al bij de gedachte. En ik moet zeggen, eigenlijk kon ik juist na Oma nog meer van jou genieten. Wat een bijzonder, lekker meisje. Zo zacht als een carpaccio; met slechts een hele kleine druk van mijn zijde, alsof je op je tenen over het mos loopt, gleed je naar binnen.
En als dessert nog die lekkere koekjes die je voor Oma had meegebracht. Eigenlijk wel slecht voor me, de tandarts had me laatst nog gewaarschuwd, maar niet te versmaden. Zo kwamen ze toch nog bij Oma terecht; samen in de maag.
Nou, het was me wel een gevuld dagje; ik hebmijn rust nu wel verdiend. Ik ben benieuwd wat er morgen gaat gebeuren.
Lief Roodkapje,
Wat ben ik blij dat je nog in leven bent. Wat heb jij in korte tijd een hoop doorgemaakt. Je ging zo onbevangen met je mandje vol lekkers naar je zieke grootmoeder. Je genoot van alles wat je om je heen in het bos zag. Je ging van het pad af, wat ik overigens goed begrijp. Je kunt niet naar álle waarschuwingen van je moeder luisteren. Je wil het leven zelf proeven. Je wil jouw lessen zelf leren in jouw eigen ervaringen. Zelf tegen de muur aan lopen als het moet. En niemand mag daar een zachte deken voor houden. Door schade en pijn wordt men wijs.
Weet je eigenlijk nog waarom je van het bospad bent grgaan? Wat was ook al weer de aanleiding? Je weet het nog wel ... je zag mij! Ik werd als eerste door jou geplukt. Met mij nog vele anderen en samen vormden wij een boeket. Jij koos ons bosviooltjes uit om aan je zieke grootmoeder te geven. Een beter doel kunnen wij ons in ons korte leven niet voorstellen. Wij waren enorm gelukkig.
Toen gebeurde het onontkoombare. De wolf deed zijn uiterste best om jou op een liefdevolle manier te benaderen. Je geloofde, je vertrouwde ... lief Roodkapje zo naïef. Terwijl jij rustig doorliep, hebben wij met elkaar overlegd. Hoe zeer het ons ook deed; wij wilden jou niet behoeden voor angst, pijn en smart. Wij wilden samen geen zachte deken voor jou zijn. Wij hebben gebeden en het hele universum op onze manier aangesproken, zoals bosviooltjes dat doen. Wij hebben laten gebeuren wat er gebeuren moest. Toen je dan ook aan het touwtje van de bel trok, waardoor de deur vanzelf open ging, kreeg je de schrik van je leven. De vragen die je stelde aan de wolf die zich voordeed als je grootmoeder, stelde je tegen beter weten in. Toen al vertrouwde je de situatie niet, maar je wilde zo graag geloven in het goede. Doodsangsten heb je uitgestaan. Alsof je in een horrorfilm speelde; er was geen ontkomen meer aan. Je kwam terecht in erbarmelijke omstandigheden, maar je overleefde.
Roodkapje, wanneer je ooit in je leven de pijn van deze ervaring nog eens tegen komt, ga hem dan niet uit de weg, maar laat jouw pijn dan totaal toe. Dan zal hij op zekere dag vanzelf weer verdwijnen. Blijf van het leven proeven en laat al je zintuigen hun werk doen. Voel met heel je wezen, zodat je hart blijft dansen. Ik hoef je niet te zeggen dat dit een straffe levensles was. Je bent immers je eigen leermeester. Ik wens je tenslotte erg veel geluk en wil je aanmoedigen tot nog meer heldendaden.
Met kleurige en geurige groeten,
Bosviooltje
Dag Roodkapje,
Het spijt me, maar ik ben vergeten wie ik ben. Ik herinner me dat ik je zag lopen, dat wel. Je liep door het bos met je rode mantel, een cappuchon op je hoofd. Ik herinner me dat je er kwetsbaar uit zag, klein bijna. Maar je stappen waren ferm. Je liep door, op weg naar je doel. Maar welk doel? En wat deed ik daar? Ik weet het niet meer roodkapje. Misschien kun jij me helpen?
Lieve groeten,
De onbekende
(Hester)
Beste roodkapje
In den beginne was er het woord, en roodkapje experimenteerde ermee tot het eind,
of het sukses had of niet en mogelijk had het -een doel-, onbekend waarom en waarvoor:
Roodkapje moest aan den lijve ondervinden dat welk gevecht ze ook zou aangaan, het
niet om de strijd ging , maar om de overgave,
namens het mandje en de koekjes!
Mail ivm RoodKapje Drama
afz.afwezige vader
Er bereikte mij, hier in Dubai,
waar ik verblijf voor zaken,
een verzoek om als vader mijn opinie te ventileren
over het RoodKapje drama op de weblog.
Ik vernam van mijn ex-vrouw dat mijn dochter weer eens van het padje af was gegaan.
Scchande.
Dat kind is zo ongelooflijk eigenwijs,ik vraag me af van wie ze dat heeft.
Ze had toch ook bloemen kunnen kopen ipv dat bos ingaan en plukken maar!Dit is overigs verboden door Staatsbosbeheer in samenwerking met Natuurbehoud.
En ik betaal een forse allimentatie ,daar kunnen heel wat boeketjes voor oma voor gekocht worden,kan ik stellen.
Die wolven worden trouwens ook steeds brutaler:
vroeger sloegen ze op de vluchtals ze je tegenkwamen.
Tegenwoordig beginnen ze gewoon aan je schoonmoeder.
Bij mij had RoodKapje dat niet geflikt,dat is typisch iets voor bij haar moeder,altijd drama, die laat haar veel te vrij.
Ze had huiswerk moeten maken zodat ze haar VMBO-advies had kunnen upgraden.
Schoonmoeder heeft geen behoefte aan koekjes maar aan een goede medische behandeling in het Radboudziekenhuis:
ze staat al veel te lang op de wachtlijst.
Samenvattend wil ik melden dat ik het niet eens ben met de gang van zaken en me hiervan distancieer.
Hoogachtend Dhr.Z.W.A.R.T. Kapje
Brief aan Roodkapje
Dat was spannend, zo te belanden in de buik van een wolf terwijl we gisteren nog samen gezellig thee dronken bij mij tuis. Je weet nooit hoe het leven loopt. Gelukkig kon je het navertellen, want onze ouders zouden het ook erg vinden als je er niet meer was.
Oma kan na de hele gebeurtenis weer goed lopen, dat had ik niet verwacht. Die jagers zijn dus nog ergens goed voor. Want je weet dat ik als vegetarier niet veel op heb met ze. Zullen we volgende week samen naar oma gaan? Dan bak ik wel taart.
liefs van je zus
Allerliefste Roodkapje,
Ja, ik schrijf je toch maar een brief. De zoveelste. Aan het zoveelste Roodkapje. Al waren er ook Geelkapje, en Paarsmutsje, en Groenstrikje, en Blauwbaard en weet ik wie allemaal. Steeds weer een zelfde soort verhaal. En begrijp me niet verkeerd, natuurlijk ben ik gelukkig dat het goed afliep. Dat jij gered werd, en ook die allergoedaardigste oma van je. Maar, laat ik maar gewoon eerlijk tegen je zijn, ik word er langzamerhand zo vreselijk moe van. Het wordt allemaal zo stervenssaai. Zo dodelijk zinloos. En dáár zit nu juist de angel. Wás het maar dodelijk lieve meid. Want je hebt geen idee. Ik zie jou springen van geluk als je gered wordt uit die buik van de wolf. Ik zie oma glunderend haar ogen weer openen, en onmiddellijk al die overheerlijke koekjes oppeuzelen die je voor haar gebakken hebt. Maar waarom toch allemaal, kleine meid. Wat maak je je toch druk om dat rode kapje van je, die tanden van oma, of de sluwheid van de vos? Het is allemaal slechts wat geblabla op ons grote wereldtoneel. Wat onbeduidende luchtverplaatsingen in een oneindige stroom die geschiedenis heet. Want uiteindelijk is het niets. Van stof gemaakt, tot stof wederkeren, zo is het toch? Maar jullie stofdeeltjes maken jezelf zo belachelijk belangrijk. Verlangen naar onsterfelijkheid en het eeuwige leven. Nou geloof me meid als ik zeg dat dat eeuwige leven een eeuwige hel is. Niets kan me meer boeien. Niets doet me meer wat. Eeuwenlang sta ik hier al en mag, of nee móet dat ge-belangrijk van jullie aanschouwen. Dus waarom ik dit schrijf? Ik weet het niet. En ik zal het waarschijnlijk niet weten tot in de eeuwigheid.
Was getekend,
de oeroude eikeboom in het bos
Beste Roodkapje, nou ja, beste, eigenlijk vinden we jou niet zo’n beste meid, Roodkapje. We voelen ons een beetje in de kou staan in jouw sprookje. In het begin van het verhaal lijken wij een belangrijke rol te hebben. Jouw moeder heeft ons gebakken van de beste ingrediënten. En jij zou ons naar je grootmoeder brengen, die blij met ons zou zijn en ons lekker zou opeten. Samen met een heerlijke fles wijn werden wij zorgvuldig in een mandje verpakt. O, wat verheugden wij ons op het gezicht van je grootmoeder als ze het mandje open zou maken, onze geur zou opsnuiven en ons zou zien. We voelden ons opgetogen en in afwachting van dat grootse moment.
Maar wat gebeurde er? Toen jij in het huisje van grootmoeder aankwam, werd het mandje in een hoek gekwakt en vanaf dat moment kwamen wij in het hele verhaal niet meer voor. Wat er allemaal gebeurde konden wij niet zien, maar wel horen: het gesprek tussen jou en de wolf, het gesmak van de wolf en de redding door de jager. Daar kon jij niets aan doen, Roodkapje. Maar daarna had je toch wel aan ons kunnen denken. Je had ons toen toch nog aan je grootmoeder kunnen geven. Maar nee, dagenlang hebben we in dat mandje in de hoek van de kamer oud staan worden. Toen grootmoeder ons uiteindelijk vond, waren wij taai en oudbakken geworden. Ze was toch nog wel blij, maar voor ons had dat zijn glans verloren, dat begrijp je natuurlijk wel.
Och Roodkapje, natuurlijk weten we dat je wel een beste meid bent. Je hebt het zo ook niet bedoeld. We kunnen beter boos zijn op de wolf. Maar we zijn gewoon teleurgesteld. Het hoogtepunt van ons leven hebben we gemist. Ach wat een pech!
Groeten van de (teleurgestelde) koekjes in het mandje (Petra)
De afgelopen weken heb ik heel wat brieven aan je mogen bezorgen, lief Roodkapje. En – wat natuurlijk niet de bedoeling is - ik heb die gelezen! Daarna weer netjes dichtgelikt - niets van gemerkt, hè? - maar zo langzamerhand wil ik ook graag iets tegen je zeggen. Ik heb met je te doen. Zo iets bloedstollends meegemaakt, zo’n intense belevenis en nu krijg je nog een paar flinke likken uit de pan toe! Buitenstaanders weten het altijd het beste, maar besef dat dit jouw unieke ervaring was, die je nooit meer afgenomen kan worden. Voor jouw leven, dat net zo belangrijk is als ieder ander leven, is dit een gigantische stap vooruit. En natuurlijk, door zulke gebeurtenissen maak je je handen vuil, daar kun je niet aan ontkomen. Aan de andere kant zul je door deze ontwikkeling veel voor anderen kunnen betekenen, dat komt; zeker. Ik ben trots op je. En ik zou je een vette knuffel willen geven. Ik hoop dat je mijn misstap om het briefgeheim te schenden kunt vergeven.
De bospostduif
Een reactie posten