Schrijf (nog eens) over het thema haast, maar schrijf hier nu heel rustig en langzaam over. Mijmer in een slakkegang over de volgende vragen: Hoe gehaast leef jij? Wat drijft jou in die haast? Wat brengt je die haast? En wat kost die je?
1 opmerking:
Anoniem
zei
Haast ... voor mij verleden tijd. Daar heb ik in de afgelopen jaren mee afgerekend. Dat deed ik in slakkentempo. Haasten doet mij geen goed. Ik word daar moe, chagrijnig en warrig van. Toen ik éénmaal begon met leven in slakkentempo was dat eerst helemaal niet leuk. Er kwam iets voor in de plaats wat ik uit de weg wilde gaan. De neiging om weer tempo te maken, kwam steeds terug. Wat moest ik een geduld met mezelf hebben. Met stukjes en beetjes is dat gekomen. Ik heb miljoenen passen op de plaats gemaakt. Voor mijn gevoel deed ik ook passen achteruit. Na een tijdje kwam ik er dan weer achter dat ik alsmaar voorwaarts ging. Soms had ik een hekel aan de slak die ik me voelde. Dan weer kon ik accepteren. Tegenwoordig zie ik er vooral het goede van in dat ik het slakkentempo heb gemaakt tot mijn tempo. Ooit wel eens gezien dat een slak een heel bijzonder spoor nalaat?
Al schrijvende leren we wat we onszelf en de wereld te vertellen hebben
..........................
Ik doop mijn pen niet in een inktkoker maar in het leven
(Blaise Pascal) ................................ Als je vandaag geschreven hebt ben je vandaag een schrijver (Julia Cameron) ............................ Taal is zuurstof (drs. P)
1 opmerking:
Haast ... voor mij verleden tijd. Daar heb ik in de afgelopen jaren mee afgerekend. Dat deed ik in slakkentempo. Haasten doet mij geen goed. Ik word daar moe, chagrijnig en warrig van. Toen ik éénmaal begon met leven in slakkentempo was dat eerst helemaal niet leuk. Er kwam iets voor in de plaats wat ik uit de weg wilde gaan. De neiging om weer tempo te maken, kwam steeds terug. Wat moest ik een geduld met mezelf hebben. Met stukjes en beetjes is dat gekomen. Ik heb miljoenen passen op de plaats gemaakt. Voor mijn gevoel deed ik ook passen achteruit. Na een tijdje kwam ik er dan weer achter dat ik alsmaar voorwaarts ging. Soms had ik een hekel aan de slak die ik me voelde. Dan weer kon ik accepteren. Tegenwoordig zie ik er vooral het goede van in dat ik het slakkentempo heb gemaakt tot mijn tempo. Ooit wel eens gezien dat een slak een heel bijzonder spoor nalaat?
Een reactie posten